8 milionów ton śmieci trafia co roku do oceanów.
Według niemieckich naukowców za napływ 90% śmieci do oceanów odpowiada 10 wielkich rzek, a dokładnie efekt niewłaściwego zarządzania odpadami plastikowymi w ich dorzeczach. Osiem z tych rzek – Jangcy, Indus, Rzeka Żółta (Huang He), Hai He, Ganges, Rzeka Perłowa, Amur i Mekong – znajduje się w Azji, dwie pozostałe, Nil i Niger, w Afryce.
Naturalny rytm życia oceanów grupuje je w wielkie wiry śmieci, które przemieszczają się następnie wraz z prądami morskimi. Szacuje się, że jest ich minimum 11, z czego największa to „WIELKA PACYFICZNA PLAMA ŚMIECI”. Znajduje się w północnej części Pacyfiku, a jej wielkość przekracza 5 powierzchni Niemiec, czyli „lekko” 1 800 000 km². Od 70 lat plama stale rośnie.
Czym ona właściwie jest?
Połowa to sieci rybackie i liny pochodzące z prowadzonej działalności połowowej w tamtym regionie. Reszta to materiały z twardego plastiku i folii:
∞ butelki po napojach, nakrętki, pokrywki
∞ niedopałki papierosów
∞ plastikowe patyczki kosmetyczne
∞ opakowania np. na chipsy, słodycze
∞ artykuły higieniczne – podpaski, tampony, pieluchy jednorazowe, chusteczki nawilżające
∞ foliowe torebki
∞ sztućce, słomki, plastikowe mieszadełka do napojów
∞ kubki na napoje i pokrywki do kubków
∞ balony i patyczki do balonów
∞ pojemniki na żywność, w tym po żywności typu fast-food
Czas rozkładu poszczególnych materiałów syntetycznych w słonej wodzie:
~ żyłka rybacka – 600 lat
~ plastikowa butelka – 450 lat
~ puszka aluminiowa – 200 lat
~ torebka foliowa – 25 lat
MIKROPLASTIK – CZĄSTECZKA, KTÓREJ DŁUGOŚĆ NIE PRZEKRACZA 5MM.
Plastik nie ulega biodegardacji, ulega fragmentacji do mniejszych elementów, zwanych mikroplastikiem (cząsteczki mniejsze niż 5mm).
Katsiaryna Pabortsava i Richard S. Lampitt opublikowali w Nature niepokojący artykuł. Dostrzegli różnicę pomiędzy ilością plastikowych odpadków trafiających do Atlantyku, a zauważalnymi (dryfującymi) w nim śmieciami z tworzyw sztucznych. Biorąc pod uwagę, ilość trafiającego do niego plastiku, ocean powinien być w niego obfitszy.
Problem z mikropalstikiem jest taki, że nie tylko osiada na dno, ale drenuje je w głąb.
Pod powierzchnią Atlantyku, na 200 metrów w głąb akwenu zawieszone jest od 11,6 do 21,1 milionów ton cząsteczek polietylenu, polipropylenu i polistyrenu. A to tylko trzy z różnych „gatunków” tworzyw sztucznych.
JAK RADZI SOBIE EKOSYSTEM? NIE RADZI SOBIE.
Po przebadaniu prawie tysiąca martwych żółwi, znalezionych na plażach, naukowcy mają dowód, że to plastik je zabija.
Szacuje się, że ponad połowa z nich pomyliła dryfujący w wodzie plastik z pokarmem właściwym.
„Ze względu na budowę przewodu pokarmowego, żółwie nic nie zwracają. Jeśli jeden cienki kawałek plastiku znajdzie się w niewłaściwym miejscu, może zablokować kanał, a wtedy nic już nie może przez niego przejść. Poza tym, twardsze kawałki powodują też obrażenia wewnętrzne.” Mówi dr Britta Denise Hardesty
Unoszące się na powierzchni morza plastikowe odpady emitują zapach, który wabi poszukujące pożywienia ptaki morskie.
Albatrosy masowo połykają tworzywa sztuczne, w tym nakrętki plastikowe, karmią nim swoje młode. W konsekwencji nawet 50% populacji piskląt umiera.
Mikroplastik opada na dno, gdzie staje się pokarmem dla żerujących tam organizmów, tymi żywią się ryby, rybami żywi się człowiek. Łańcuch pokarmowy zamyka się.
Jeżeli nie zatrzymamy procesu produkcji opakowań i nie zaprzestaniemy używania plastiku we wszelkiej postaci, szacuje się, że do roku 2050 waga śmieci w oceanach będzie wyższa, niż wszystkich pływających w nich ryb!
W oparciu o źródła:
https://innpoland.pl/161631,oszacowano-ilosc-czasteczek-mikroplastiku-w-oceanie
0 komentarzy